El turno en ginecologia!
Door: Simona
Blijf op de hoogte en volg Simone
14 Juli 2007 | Nicaragua, León
Zo zo ik heb mijn eerste dienst in het ziekenhuis overleefd. Wat je niet allemaal in 32 uur kan meemaken is echt ongelofelijk. Soms gebeuren er zoveel dingen die bijna al ondraaglijk zijn om te zien, laat staan om het als patient echt te ervaren. Vaak pas als ik thuis kom en eens mijn dag overdenk, besef ik wat voor onacceptabele dingen er wel niet in het zieknhuis gebeuren. Tijdens mijn stage zelf wordt je een beetje meegetrokken in de nogal paternalistische handelingen van de arts. Soms voel ik echt plaatsvervangende schaamte. Ik kan dit natuurlijk niet veranderen maar gelukkig kan ik in non-verbale communicatie vaak wel overbrengen aan de patient dat ik erg met hun te doen heb.
Mijn dienst begon met een meisje van 16 die binnen werd gebracht met een vaginaal bloedverlies. Ze zag erg bleek en was in beginfase van shock. Het bleek een abortus! Familie mag nooit bij de patient aanwezig zijn dus het nog zo jonge meisje moest alles alleen verwerken. Zonder verdoving werd er in arterie een katheter ingebracht! Ik voelde echt de pijn bij alleen het zien ervan en nut ervan zag ik echt totaal niet in!
Veel onderzoek is mijn inziens overbodig en alleen maar belastend voor de patient. Zo word bij iedereen die op de emergencia binnenkomt vaginaal toucher (en bekkenonderzoek) en speculum onderzoek gedaan. Bij zwangeren is dit echt enorm pijnlijk maar een kick wordt niet gedoogd. Als ze bv spieren samentrekken vanwege pijnreflex dan zegt de arts: rustig, meisje zo kan ik toch het onderzoek niet doen. Je moet wel meewerken!
´s middags naar labor y parto (waar bevallingen plaatsvinden) gegaan. Er liggen allemaal jonge tieners op een bijna uitelkaar vallend bedje op 1 kamer met af een toe een gordijntje ertussen. Minimaal elk uur wordt er wel een vaginaal toucher gedaan, open en bloot in de kamer waar veel mensen rondlopen. Patienten zijn voor voedsel en drinken totaal afhankelijk van familie die op de gang staat de wachten. ´s nachts slaapt de familie dus ook gewoon op de gang! Als er volledige ontsluiting is word er alvast op het bed geperst en dan bij Hodge 2 (voor medici) moet patient naar kamer lopen waar bevalling plaatsvindt. Als het niet snel genoeg gaat wordt er flink op de buik gedrukt om het kind eruit te krijgen. Bij alle vrouwen die hun eerste kind krijgen wordt er een knip gezet!! En manuele placentaverwijdering gebeurt hier zonder verdoving met daarna nog een 10min durende cerclage, ongelofelijk!
Ik heb ontzettend veel touchers gedaan en zelfs een partus, dus dat was wel erg leuk.
Er hangt dus totaal geen symbolische sfeer op de afdeling, meer een venerische sfeer. Het krijgen van een kind is hier echt een BEVALLING zonder beschuit met muisjes toe!
Ik heb even mijn oogjes kunnen sluiten op een bedje waar normaal ook de zwangeren liggen. Met al die steun en kreun geluiden en soms wat kotsgeluiden op de achtergrond, blijft je arousel toch hoog maar toch even lekker om een beetje te dutten.
Daarna nog wat meegeperst en nog 2 bevallingen gezien. Bij 1 vrouw vorderde de indaling van het kind niet, was echt tijd voor een keizersnede. Maar nee, er kwam een andere mannelijke arts die mijn zijn volle gewicht op haar buik drukte. Uiteindelijk werd het kind dus geboren maar had de moeder een totaal ruptuur (totale inscheuring)!!
Het berichtje wordt geloof ik steeds onsmakelijker...
´s ochtends weer naar de emergencia met oa placenta praevia en bloeding, abortus en meisje met positieve zwangerschapstest. Zij gebruikte al 2 jaar geen voorbehoedsmiddelen maar dacht dat het langer zou duren om zwanger te raken, aangezien een vriendin ook pas na 3,5 jaar na haar eerste kind weer zwanger was!
Bij thuiskomst even mijn bedje ingedoken. Om 17u weer opgestaan, lekker pannenkoeken gebakken. Even met Chepita (werkster) gekletst! Ik kan het echt ontzettend goed met haar vinden. Een vrouw die veel in haar leven heeft meegemaakt.
Ik heb nog 2 blije video´s erop gezet van 2 weken geleden. Helaas passen ze niet geheel erop.
Nu zo naar Masaya en morgen hopelijk een dagje strand!
Veel liefs Simone
Mijn dienst begon met een meisje van 16 die binnen werd gebracht met een vaginaal bloedverlies. Ze zag erg bleek en was in beginfase van shock. Het bleek een abortus! Familie mag nooit bij de patient aanwezig zijn dus het nog zo jonge meisje moest alles alleen verwerken. Zonder verdoving werd er in arterie een katheter ingebracht! Ik voelde echt de pijn bij alleen het zien ervan en nut ervan zag ik echt totaal niet in!
Veel onderzoek is mijn inziens overbodig en alleen maar belastend voor de patient. Zo word bij iedereen die op de emergencia binnenkomt vaginaal toucher (en bekkenonderzoek) en speculum onderzoek gedaan. Bij zwangeren is dit echt enorm pijnlijk maar een kick wordt niet gedoogd. Als ze bv spieren samentrekken vanwege pijnreflex dan zegt de arts: rustig, meisje zo kan ik toch het onderzoek niet doen. Je moet wel meewerken!
´s middags naar labor y parto (waar bevallingen plaatsvinden) gegaan. Er liggen allemaal jonge tieners op een bijna uitelkaar vallend bedje op 1 kamer met af een toe een gordijntje ertussen. Minimaal elk uur wordt er wel een vaginaal toucher gedaan, open en bloot in de kamer waar veel mensen rondlopen. Patienten zijn voor voedsel en drinken totaal afhankelijk van familie die op de gang staat de wachten. ´s nachts slaapt de familie dus ook gewoon op de gang! Als er volledige ontsluiting is word er alvast op het bed geperst en dan bij Hodge 2 (voor medici) moet patient naar kamer lopen waar bevalling plaatsvindt. Als het niet snel genoeg gaat wordt er flink op de buik gedrukt om het kind eruit te krijgen. Bij alle vrouwen die hun eerste kind krijgen wordt er een knip gezet!! En manuele placentaverwijdering gebeurt hier zonder verdoving met daarna nog een 10min durende cerclage, ongelofelijk!
Ik heb ontzettend veel touchers gedaan en zelfs een partus, dus dat was wel erg leuk.
Er hangt dus totaal geen symbolische sfeer op de afdeling, meer een venerische sfeer. Het krijgen van een kind is hier echt een BEVALLING zonder beschuit met muisjes toe!
Ik heb even mijn oogjes kunnen sluiten op een bedje waar normaal ook de zwangeren liggen. Met al die steun en kreun geluiden en soms wat kotsgeluiden op de achtergrond, blijft je arousel toch hoog maar toch even lekker om een beetje te dutten.
Daarna nog wat meegeperst en nog 2 bevallingen gezien. Bij 1 vrouw vorderde de indaling van het kind niet, was echt tijd voor een keizersnede. Maar nee, er kwam een andere mannelijke arts die mijn zijn volle gewicht op haar buik drukte. Uiteindelijk werd het kind dus geboren maar had de moeder een totaal ruptuur (totale inscheuring)!!
Het berichtje wordt geloof ik steeds onsmakelijker...
´s ochtends weer naar de emergencia met oa placenta praevia en bloeding, abortus en meisje met positieve zwangerschapstest. Zij gebruikte al 2 jaar geen voorbehoedsmiddelen maar dacht dat het langer zou duren om zwanger te raken, aangezien een vriendin ook pas na 3,5 jaar na haar eerste kind weer zwanger was!
Bij thuiskomst even mijn bedje ingedoken. Om 17u weer opgestaan, lekker pannenkoeken gebakken. Even met Chepita (werkster) gekletst! Ik kan het echt ontzettend goed met haar vinden. Een vrouw die veel in haar leven heeft meegemaakt.
Ik heb nog 2 blije video´s erop gezet van 2 weken geleden. Helaas passen ze niet geheel erop.
Nu zo naar Masaya en morgen hopelijk een dagje strand!
Veel liefs Simone
-
14 Juli 2007 - 16:51
Paula:
Oh Simone wat vreselijk toch allemaal. Artsen zijn wel aardig oor jullie studenten, maar de mens is verder - zoals ik begrijp - eigenlijk in hun ogen niets. Ook erg voor jou om dit mee te oeten maken en te weten dat het zo anders kan. In een ontspannen sfeer zou het waarschijnlijk ook allemaal iets beter gaan. De vrouwen hebben daar nog veel in te halen. Toch een fijn weekend en nog fijn weer even je stem gehoord te hebben. Liefs van ons -
15 Juli 2007 - 07:59
Raquel:
Hey meis! Net een inhaalslag gemaakt met het lezen van een deel van de verhalen (ja mn computer doet het weer). Als je zo alles achter elkaar leest gaan de verhalen van goed naar minder. Jeetje lijkt me echt moeilijk in het begin als je er naast staat en je kunt verder niets doen voor de patiënte dan medeleven tonen. Echt goed van je dat je je dienst hebt overleefd! Hoop dat je vandaag een relaxte dag op het strand hebt. Hier wordt het vandaag ong. 31 graden!!
Veel liefs en dikke x Raquel -
15 Juli 2007 - 13:07
Moniek:
Onvoorstelbaar om te lezen hoe het er daar aan toe gaat! Hoeveel onnodige pijn en vernedering moeten die vrouwen doorstaan! Lijkt me echt heel frustrerend dat je er zo weinig aan kunt veranderen... Maar een menselijk gebaar of woordje kan al zoveel voor iemand betekenen. Probeer er maar zoveel mogelijk van op te steken, ook hoe het niet moet! En tussendoor ook lekker uitrusten en genieten he!
Dikke knuffel,
Moniek -
15 Juli 2007 - 14:40
Channa:
He Simone,
Jemig zeg, wat je allemaal moet zien daar en wat die vrouwen ook allemaal onnodig mee moeten maken. Wat een geluk hebben wij weer dat wij in nl wonen.
Hopelijk leer je ook nog goede dingen. (vande fouten van anderen leer je natuurlijk ook)
Succes met alles daar.
Liefs -
16 Juli 2007 - 09:02
Mijntje:
Echt ongelooflijk wat je allemaal ziet en meemaakt. Maar goed, ik ben gewaarschuwd! Succes nog verder! Hoe vond je zo'n lange dienst? hoe vaak heb je die? Echt spannend allemaal! Maar vast ook leerzaam!
xMijntje
-
16 Juli 2007 - 20:15
Juud:
Krijgt echt gewoon kippevel van die verhalen. Ik herken echt veel van wat ik in kenia heb gezien, maar er aan wennen doe je nooit...wij iig niet.Echt verschrikkelijk. Zo mooi hoe jij de situaties kunt beschrijven...ooit een carriere als schrijfster in gedachten gehad?
mis je schatje!!
Dikke kus Jud -
18 Juli 2007 - 04:55
Carla:
hoi Simone,
Ik heb kippenvel gekregen van je ervaring op de emergencie, dat zijn toestanden die voor ons onbegrijpelijk zijn, maar deze toestanden zijn helaas waar. Wat hebben wij het hier dan goed in ons kikkerlandje. Na deze ervaring van jouw was ik erg blij met je video. Het is goed om je stem te horen en je op een filmpje te zien.
Wij hebben inmiddels onze werkzaamheden weer opgepakt en kijken nog terug op een fijne vakantie.
Liefs van ons -
02 Augustus 2007 - 07:37
Laura:
PS Mijn coschap was een keuzecoschap, dus hoefde ik geen beoordeling te krijgen.
Dra Romero zei dat ze erg trots op me was, op wat ik in 6 weken had geleerd, en dat ze hoopte dat de internos (die eigenlijk al 2 jaar verder zijn) ook zo snel zo veel zouden leren. Een groot compliment dus!
Hoeveelste jaars ben je? Heb je al andere coschappen gelopen? In het UMC beginnen we vanaf het derde jaar al, maar dat is niet bij alle universiteiten zo. Ben benieuwd! groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
