We zijn gewoon samen in Afrika!!

Lieve allemaal!

Na een lange stilte dan eindelijk weer een berichtje op de site. Genoeg stof tot schrijven maar nu pas even de tijd gevonden eens rustig voor een verhaaltje te gaan zitten.

De oriëntatietijd in Blantyre heb ik inmiddels achter de rug. Het waren 6 weken vol indrukken met erg veel zieke patiënten. Het gekke is dat je enerzijds gewend raakt aan de erbarmelijke toestand in het ziekenhuis en op andere momenten weer ineens geraakt wordt door al het leed. Dit had ik met name bij weeskinderen die erg ziek zijn van de complicaties van HIV en je bij voorbaat weet dat je het met welke behandeling dan ook het niet gaat winnen van de HIV. Ook bizar voor te stellen dat als je hier ziek bent het gelijk heel veel impact heeft op het hele gezin. Over het algemeen is er een lange opnametijd en de guardians moeten voor de patiënten koken, wassen, medicijnen halen, eten geven en zullen de nacht vaak buiten op het ziekenhuisterrein doorbrengen. De guardians kunnen dus op hun beurt dus ook geen geld thuis in het laadje brengen.

Als afsluiting van de ‘Blantyre-tijd’ zijn we vrijdagavond naar Chez Maky gegaan voor diner en live muziek en zaterdagavond naar French Cultural Centre waar een hele toffe hiphop, funky-jazz band, Bibi Tanga, optrad. En zondag met mijn Toyota Rav4 zelf teruggereden naar Mwanza. De weg naar Mwanza is prachtig en al rijdend door dit uitgestrekte groene heuvellandschap gaf dit een immens werelds gevoel! Het voelde dit keer ook fijn weer in Mwanza terug te zijn. James, de landlord, kwam gelijk even een praatje maken en aangezien hij wel van een borreltje houdt hebben we een aantal welkom-in-Mwanza-biertjes gedronken in hotel Mwanza. Echt een leuke stek!

Het echte werkende leventje is nu ook begonnen. Om half 8 is de overdracht waar de dienstdoende verpleegkundige alle nieuwe patiënten en erg zieke of overleden patiënten overdragen: New patient-i with severe malalia….at 5 p.mi patient-i was found with no vital signs, dead was confirmed and may he so rest in peace. Van een overleden patiënt wordt vervolgens door 1 van de hoofdclinicians (daar val ik ook onder) nog de status doorgenomen en de mogelijke doodsoorzaak besproken.

Ik zit op de afdeling maternity waar ik samen met een intern clinical officer verantwoordelijk ben voor het wel en WEE op de afdeling. Wel wennen aangezien je midden in een bestaand en draaiend systeem komt en je zonder vertaling niet zelfstandig kan functioneren. Verlos/verpleegkundigen doen hier alle bevallingen en draaien hun hand niet om voor een vacuüm…pas als het echt niet vordert dan wordt je erbij gevraagd. Als je bij iemand een keizersnede indiceert, bel je zelf OK en ga je vervolgens zelf met patiënt naar OK. De eerste sectio die ik had was erg pittig en heb ik nog de expertise van de senior clinical officer moeten vragen. Voelde toen wel als een soort falen maar om bij de eerste sectio al een mogelijke complicatie op je naam te hebben wilde ik ook niet. De sectio’s zijn hier gewoon een stuk gecompliceerder en dat kost ook weer even wat meer ervaring om dit ook tot een goed einde te brengen. Later volgde gelukkig een sectio die prima ging en heb ook samen met de senior clinical officer een relaparotomie gedaan. Morgen ben ik alleen op de afdeling dus ben benieuwd wat de dag weer brengt!

Zoals de meeste van jullie wel weten is Irma nu bij mij in Afrika. Het is echt zo bijzonder om
hier samen te zijn. Onbeschrijflijk gelukkig gevoel overviel me vanaf het moment dat Irma het vliegtuig uitstapte en me niet veel later in de armen vloog. Mijn hartsvriendin in the warm heart of Africa. Ik geniet zo van haar aanwezigheid. Samen werken, koken, kletsen, genieten van alle typische Afrikaanse dingetjes. En soms knijpen we elkaar even en zeggen we: Wij zijn gewoon samen in Afrika!!

Eerste weekend zijn we in Mwanza gebleven en trad er een reggae band op in hotel Mwanza, erg vermakelijk. Zondag even een dorpswandeling gemaakt door Mwanza en toen begon alweer week 2. Afgelopen weekend zijn we met een aantal mensen naar Zomba gegaan. Eerst overheerlijke pizza gegeten en daarna gedanst in de G-string op Malawiaanse en Westerse hits…Zaterdag zijn we gaan kamperen op het Zombaplateau..Hout werd voor ons gespronkeld zodat er op het haardvuur een pasta door ons bereid kon worden en daarna diende het vuur voor warmte. Ook de gin tonic vloeide rijkelijk met het resultaat dat iedereen vrij tipsy was. Irma en ik dachten toen dat het een geschikt moment was om de plastuitjes uit te proberen. Als een man zeiken is altijd al een droom van ons geweest. Aangezien we zo hard moesten lachen en erg volle blaas hadden, hadden we te weinig controle over de hardheid van de straal met het gevolg dat de gin/urine er aan zowel de voor- als de achterkant van de tuit uitkwam. Gelukkig hadden we nog een verschoninkje bij ons :)…De volgende dag nog een klein wandelingetje gemaakt, geluncht met een beefburger (vlees!) en toen weer richting Mwanza!

Irma is ook een erg creatieve kok en bereidt heerlijke maaltijden voor mij: gado gado, hartige omelet, wentelteefjes, pannenkoeken, vegatarische pasta’s…en de meegebrachte stroopwafels en hagelslag en kaas zijn ook verrukkelijk!!

Nog een dierennieuwtje: ondanks dat Irma een echte dierenvriend is en het liefst een vlieg nog reanimeert heeft zij toch een vijand erbij, namelijk de kakkerlak. Deze worden door Irma zo snel mogelijk omgelegd met insectkillerspray. Daarna wordt hij met walging met veger en blik naar buiten gebonjourd.

Morgen gaat een verpleegkundige ons leren nsima te maken, zullen we het paasweekend doorbrengen aan lake malawi en zijn we uitgenodigd door het consulaat op 8 mei om Koninginnedag te vieren. Dit houdt in: rookworsthappen, bitterballengevecht, stroopwafelroulette, kaas kanen, droplullen etc….Bij het idee alleen al word ik al helemaal eufoor!

Er is nog zoveel dat ik vergeten ben te vertellen maar het is al zo’n lang verhaal geworden!

Een hartelijke groet vanuit Mwanza, ook van Irma!

Liefs Simone